Het fluitenkruid bloeit weer in de bermen, voor mij is het een teken van het einde van de koude winterdagen en de belofte van de warmere dagen die komen gaan.

Maar het fluitenkruid zal mij altijd blijven herinneren aan het afscheid van een man die ik persoonlijk gekend heb.

Vorig jaar, ter voorbereiding op het afscheid van een bijzondere man, plukten we fluitenkruid om te gebruiken tijdens zijn uitvaart. 
De herinnering die me het meest bijblijft zijn de gesprekken om zijn wensen voor zijn eigen afscheid te bespreken. In alles wat hij deed was hij zeer zorgvuldig en tot in de puntjes voorbereid.  
Zo maakte hij alvast zijn eigen baar van de takken van zijn eigen boom en zocht hij zijn laatste rustplaats uit op de natuurbegraafplaats. Het was een krachtige manier om te laten zien wie hij was en hoe dacht over duurzaamheid.
Het fluitenkruid dat we plukte en in de vazen schikte stonden tijdens de bijeenkomst op natuurlijke wijze rondom zijn baar.  Het was een manier om zijn liefde voor de natuur te eren.

Nu, wanneer ik het fluitenkruid zie bloeien, denk ik terug aan die speciale dag. Het herinnert me aan de kracht van eenvoud, aan de waarde van verbondenheid met de natuur.
Dus terwijl ik langs de bermen loop en het fluitenkruid zie wiegen in de lentebries denk ik aan hen. Zijn liefde voor al wat leeft blijft voortleven in zijn vrouw en kinderen, als een erfstuk van zijn toewijding aan de natuur en een duurzame manier van leven.