Bij alle belangrijke momenten in het leven is een fotograaf heel vanzelfsprekend. Bij de geboorte, de doop, het examen, het huwelijk en allerlei andere mijlpalen. Met foto’s worden de herinnerringen vastgelegd. Tijdens een afscheid gebeurt er veel in korte tijd. Door de emoties is iedereen niet even opmerkzaam als in normale omstandigheden.
Hoe denk jij daar over? Ja of Nee?
Mijn vader overleed in 2008, het was toen zeker nog niet gebruikelijk dat er een fotograaf bij was, maar mijn broer had een bevriende fotograaf gevraagd om te filmen en foto’s te maken. De familie keek er raar van op. Maar mijn moeder was achteraf heel blij met het album. Ze zei: “heb ik al die mensen geknuffeld?” ja mam dat deed je. Ook wij hadden door de foto’s een beter beeld bij wie al die mensen waren. Elk jaar komt het album weer uit de kast om het er samen over te hebben.
Tijdens de begeleiding van de familie komt ook fotografie aan de orde. Want een uitvaart is toch een gebeurtenis die belangrijk is in het leven. Hoe mooi is het dan dat er van die momenten foto’s worden gemaakt. Toch vind ik het lastig om te bespreken. Maar soms is het zo passend dat ik er echt niet om heen kan. Als de kamer vol hangt met foto’s, als de kasten vol staan met fotoalbums, als de familie meteen zegt dat ze een fotopresentatie gaan maken.
Andere families zijn daar heel duidelijk in, nee hoor dat hoeft niet, we nemen het gevoel mee in ons hart.
